Η Επτακώμη πήρα μέρος σε όλους τους αγώνες του Έθνους, 1821, 1930, 1940 και κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ το 1955 - 1959. Οι κάτοικοι ήταν φιλήσυχοι, εργατικοί με μεγάλη αγάπη προς τη θρησκεία, την πατρίδα και την οικογένεια.

Ασχολούνταν με τη καλλιέργεια δημητριακών, τη δεντροκομία, κυρίως χαρούπια και ελιές "το περίφημο ελαιόλαδο της Επτακώμης" και την κτηνοτροφία. Τα τελευταία προπολεμικά χρόνια η Επτακώμη άρχισε σγά και σταθερά και αναπτύσσεται προσ όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής και πολύ θα αναπτυσσόταν και προς τον τουρισμό λόγω του προγραματισμένου δρόμου που θα περνούσε βόρεια του Χωριού "πλησίον της θάλασσας" από το Δαυλό προς την υπόλοιπη Καρπασία. Η ανάπτυξη όμως αυτή ανακόπηκε με την τουρκική εισβολή.

Με τη δεύτερη εισβολή έμειναν στο χωριό 435 Έλληνες γιατί οι φιλήσυχοι Επτακωμίτες πιστεύαν οτι οι χωριανοί τους οι Τούρκοι, επειδή περνούσαν καλά μαζί τους, δε θα πειράζαν κανέναν, κι έτσι θα μπορούσαν να συζήσουν όπως ίσως και με τους προπάππους τους κατά την τουρκοκρατία.

"Κανένας, μα κανένας μας δεν ήθελε να φύγει που το χορκόν μας, τους άγιους τόπους μας, τους τάφους των προγόνων μας, τα σπίτια μας", είπε ο τότε ο κοινοτάρχης. Παρόλο τον τρόμο που ενέσπειραν οι Τούρκοι, τα βασανιστήρια, βιασμούς, κακουχίες, ξυλοδαρμούς "το Γεώργιο Κασιούρη - Βύρα τοσο πολύ τον χτυπήσανε με όπλο που η κάνη του έσπασε, και με όλο τους το θράσσος του έβαλαν και πρόστιμο για επισκευή. Ο Κασιούρης αγνοείται απο τότε ως και άλλοι 14".

Οι εναπομείναντες κάτοικοι παρέμειναν ακόμη 2 χρόνια περίπου μέχρι και τους μήνες Σεπτέμβριου - Οκτώβριοτου 1976 στο αγαπημένο τους χωριό, παρ' όλες τις κακουχίες και τα βάσανα.

Τον Αύγουστο του 1976 όμως οι Τούρκοι εν ψυχρό σκοτώνουν τον ανάπηρο γέρο Χαράλαμπο Αγαπίου για χρήματα. Τότε αρχίσαν οι απειλές και προς τους υπόλοιπους οτι θα τους ξεπαστρέψουν μέχρι και τον τελευταίο.